Rond de middag pikt Etienne zijn busje op aan de Banqup Campus in Oud-Heverlee. Ondertussen legt hij zijn taken uit. “Ik breng spelers heen en weer naar school voor en na de training”, aldus Etienne. “In de vakantie haal ik hen ook op aan het station. Ze komen soms van ver hoor. Ik heb een tijdje een speler vervoerd die elke dag op en af van De Haan aan Zee kwam met de trein. We hebben ook veel spelers uit het Antwerpse en uit het Brusselse. En uit Limburg ook.”

Ondertussen is Etienne vijf jaar vrijwilliger bij OH Leuven. Hij is militair op rust en zag veel van de wereld. Na zijn dienstjaren was het tijd voor iets anders. “Ik ben gepensioneerd. In het leger had ik een logistieke  functie en werd ik vaak op humanitaire basis uitgezonden naar verschillende Afrikaanse landen en Beiroet in Libanon”, zegt Etienne. “Ik mocht al stoppen op mijn 56, maar daarna was ik op zoek naar een tijdverdrijf. De club publiceerde een advertentie over de nood aan chauffeurs voor de jeugdspelers en ik ben daarop ingegaan. Niet dat ik speciaal iets had met jeugdvoetbal, het had even goed een andere vrijwilligersfunctie kunnen zijn. Maar zo ben ik al vijf seizoenen jeugdchauffeur. En natuurlijk ben ik ondertussen wél liefhebber van het Leuvense jeugdvoetbal geworden”, glimlacht Etienne.

Buur van het stadion

“Ik ben supporter van OH Leuven, maar ik woon ook letterlijk boven het stadion”, zegt Etienne, die in residentie Riverside woont vlak naast het King Power at Den Dreef Stadion. “Vroeger, toen de staantribune er nog stond, kon ik gemakkelijk de wedstrijden meevolgen van op mijn terras. Nu de nieuwe tribune er staat, zie ik er niet zoveel meer van. Ik woon er sinds 2010 en ben sinds 2012 supporter van OH Leuven. Je kan ook moeilijk anders als je daar woont!”, lacht Etienne.

Voor mij was mijn mooiste moment als supporter de eindrondeoverwinning in 2015 toen Bailly en Thompson nog bij Leuven speelde. De verplaatsing naar Eupen maakte ik niet, maar ik ben hier wel aan het stadion blijven staan totdat de spelersbus terugkwam. De tocht naar het stadion was gelukkig niet ver”, grinnikt Etienne.

Het busje nadert de eerste stopplaats, maar het is erg druk op de weg. “Ik haal de spelers nu op, ik zet ze af op training en dan ga ik op ’t gemak naar huis”, zegt Etienne. “Over twee uur, na hun training, breng ik ze weer terug naar de parking aan het stadion. Vanavond rond 17.30 u. doe ik hetzelfde en om 22 u. nog eens. Maar dat laatste is uitzonderlijk omdat het wedstrijd is vanavond: de U18 spelen op Anderlecht. Niet thuis, anders was ik wel komen kijken. Ik probeer naar zoveel mogelijk thuiswedstrijden te komen kijken van de jeugdspelers die ik vervoer. De eerste ploeg natuurlijk ook, tenzij ik moet rijden.”

Ondertussen draait Etienne de parking van het Heilig Hartinstituut in Heverlee op. “Ik hoop dat ze klaarstaan,” mompelt hij in zichzelf. Wanneer er maar één jongen staat te wachten, draait hij het raam open en vraagt: “en Jonah?” waarop de jongen zegt: “die is er vandaag niet,” terwijl hij instapt.

Etienne draait zijn raampje dicht en zet zijn weg verder naar de bezoekersparking van het stadion.

Eén van de jeugdspelers zet muziek op in de auto. “Ik laat hen toe muziek op te zetten in de auto met hun gsm, maar liefst wel met mate. Soms willen de jeugdspelers dat die muziek zo luid mogelijk staat zodat ze kunnen meezingen. Ik laat hen dan altijd weten dat mijn gezegende leeftijd dat niet toelaat. Ze respecteren dat maar je moet het natuurlijk wel elke keer opnieuw herhalen. Ik heb al gedreigd met dat ze de volgende keer maar gewoon met het openbaar vervoer naar Oud-Heverlee moeten komen maar zo ver komt het natuurlijk nooit”, zegt Etienne met een knipoog.

Mandela

“Ik rijd al een tijdje rond en heb in die periode al veel jeugdspelers zien passeren die ik van en naar school bracht. Mandela Keita was één van hen. Toen hij nog op het Redingenhof zat, heb ik hem twee jaar vervoerd. Soms moest ik me boos maken op hem omdat hij altijd te laat kwam. Als ik hem waarschuwde dat hij de volgende keer op tijd moest klaarstaan, kon hij daar heel gelaten over doen. Maar Mandela was een vriendelijke en beleefde jongen om te vervoeren.”

Opeens krijgt Etienne een oproep van jeugdspeler Matteo. Door de file is het busje wat te laat bij de volgende stop. Via de telefoon verzekert Etienne Matteo ervan dat hij er over twee minuten zal zijn. Niet veel later houdt Etienne halt op de bezoekersparking van Den Dreef. “Stap maar in!”, zegt hij tegen de wachtende jeugdspelers. “Dit zijn nu allemaal U18-spelers, maar ik rijd rond met de U13 tot de beloften, alle jeugdspelers die in Oud-Heverlee trainen dus. Voor kinderen in jongere jeugdreeksen is er ook vervoer, maar die trainen in Kessel-Lo en daar zijn andere chauffeurs voor.”

Etienne rijdt verder op de Naamsesteenweg richting de Banqup Campus. “Hier heb ik nog voetbal gespeeld”, zegt hij plots, terwijl hij naar een appartementsgebouw wijst. “Vroeger, in de jaren ’70, waren hier de voetbalvelden van de Zwarte Duivels Oud-Heverlee. In de eerste ploeg ben ik nooit geraakt, wel tot de scholieren maar zo zot is dat nu ook weer niet. Toen ik er speelde, zat Oud-Heverlee nog in derde provinciale. Ik woonde toen in Neerijse dus ik kon altijd met de fiets naar de training. Dat was maar zes kilometer.”

Ondertussen arriveert Etienne met zijn busje aan het oefencomplex. De opgehaalde jongens stappen uit en worden luid onthaald door hun wachtende medespelers. Etienne begeeft zich naar de cafetaria om een koffietje te drinken. “Ik blijf wel vaker even naar de training kijken. Je ziet de jongens die je vervoert tenslotte vijf dagen per week. Da’s niet niks!”, zegt hij. “Van sommige ouders krijg ik cadeau’s wanneer hun zoon niet meer meerijdt met mij omdat ze doorgroeien of stoppen bij OH Leuven. Dat ontroert me wel. Ik ben blij dat ik iets kan betekenen voor de jongens en voor de club.”