VERLEDEN

In juli 2010 ruilde Yves Lenaerts Club Brugge in voor OH Leuven. De doelman was toen 27 jaar en had naast Club Brugge ook het shirt van Turnhout, PSV Eindhoven en Heusden-Zolder gedragen. Lenaerts: “Ik weet nog dat er toen ook interesse was van N.E.C. en Zulte Waregem, die allebei op het hoogste niveau speelden, maar dat was eerder als tweede doelman. Na vier jaar op de bank bij Club Brugge te hebben gezeten, wilde ik absoluut spelen. OH Leuven speelde toen in tweede klasse, maar alles was er wel aanwezig en het was een heel ambitieuze club. Mijn hoofddoel was dus spelen, niet dat ik garantie had, want Frédéric Desomberg had een goed seizoen gespeeld. Ik moest me bewijzen, maar had het beste gevoel bij Leuven.”

Een keuze die meteen goed uitdraaide met als kers op de taart de promotie naar eerste klasse. “Klopt. Ik had een goede voorbereiding en was meteen basisspeler. De eerste drie wedstrijden draaide het niet echt helemaal, maar vanaf dan waren we vertrokken en kenden we een schitterend seizoen. Uiteindelijk bleek dat de stap naar Leuven voor mij echt de beste keuze was. Het was de beste en mooiste periode van mijn carrière. Alles klopte perfect. Een succesverhaal. Ik was er onbetwist titularis, kon elke week spelen en haalde een goed niveau in een leuke en professionele omgeving. De oefenvelden waren er toen al prachtig. De omkadering was goed, ik had een super goede band met de supporters en als ploeg waren we een vriendengroep. Alle facetten die je maar kan wensen waren aanwezig.”

“De klik met de supporters was er vanaf het begin”

Lenaerts groeide al snel uit tot één van de publiekslievelingen. “Hoe dat kwam? Ik ben een hele nuchtere en simpele jongen. Respect tonen en tijd maken voor de supporters deed ik met alle plezier. Een pintje meedrinken hoorde daar zeker en vast ook bij (lacht). We deden dat met meerdere spelers. Je moet natuurlijk ook wel presteren, want als je elke week in de fout gaat dan mag je nog zo sympathiek zijn dan werkt dat niet. Het is een combinatie van hard werken, goed presteren en veel respect tonen naar de supporters. De klik was er vanaf het begin. Zij hebben mij altijd gesteund en mijn naam gescandeerd. Zelfs toen ik gewoon een bal moest oprapen was het al: ‘Yveske, Yveske!’. Ik kon na verloop van tijd ook niets fout meer doen. Een heel goed gevoel. Vertrouwen zorgt dat je altijd iets meer kan.”

Lenaerts heeft veel Leuvense momenten die hem altijd bij zullen blijven. “Uiteraard de wedstrijd van het kampioenschap op de Bosuil en daarna de aankomst in Leuven toen we allemaal op de bus zaten. Ik weet dat we dat seizoen in de laatste minuut met 0-1 wonnen in Roeselare en concurrent Lommel verloor ook in de laatste minuut, denk ik. Vanaf dat moment wisten we dat we er dichtbij gingen zijn. De busritten naar huis waren eigenlijk altijd feestjes (lacht). Schitterende momenten. Net zoals de eerste wedstrijd in eerste klasse tegen Anderlecht die we wonnen en waar ik de strafschop van Lukaku stopte. Als ik in Leuven ben, gaat het er – ondertussen toch al elf jaar later – nog altijd over.”

HEDEN

Aan alle mooie liedjes komt een einde. In 2016 trok Lenaerts de deur bij OH Leuven achter zich dicht. “De eerste drie jaar speelde ik veel, de laatste drie jaar minder. Ik had het gevoel dat het voor mij een beetje over was. Ook fysiek voelde ik mij niet meer honderd procent na een paar kleine blessures. Het was het moment om afscheid te nemen. Best een moeilijk moment. Na zes jaar ben je toch een beetje meubilair en ken je alles en iedereen in de club. Op het moment zelf is dat moeilijk, maar vooral achteraf vond ik het nog moeilijker. Ik miste OH Leuven en had het misschien toch wat onderschat.”

Nog even kwam Lenaerts uit voor Geel, maar hij besloot in 2018 toch echt de schoenen aan de haak te hangen. “Ik had samen met mijn vader een zaak gespecialiseerd in chocolade, zoetwaren en koffie opgericht en dacht dat eventjes te combineren met voetballen in eerste amateur. Ik had dat volledig onderschat. Ik begon om 7u te werken en ging dan om 18u rechtstreeks naar de training. Uiteindelijk hield ik het anderhalf jaar vol, maar het was heel zwaar. Ik brak mijn arm en had nog een hoofdblessure, waardoor het allemaal teveel werd.”

“Ik zit nog altijd in de koekjes”

“Of er veel veranderd is sinds ik gestopt ben? Ik doe nog altijd hetzelfde, maar op zelfstandige basis voor een ander bedrijf, waaraan we de zaak twee jaar geleden verkocht hebben. Ik zit nog altijd in de koekjes. Zo bezoek ik vooral bakkerijen. Chocolade voor Pasen, Sinterklaas,…” Een functie in het voetbal heeft Lenaerts voorlopig niet meer. “Ik ga wel nog heel graag kijken, vooral naar OH Leuven. Dat blijft mijn club. Het doet me wel iets als ik er ben. Ik word er altijd goed ontvangen, kom er veel ex-spelers tegen en ken nog veel van de supporters heel goed. Als ik naar Leuven ga dan ben ik niet te vroeg thuis. Dit seizoen heb ik de fandag bijna afgesloten. (lacht)”

“Ik kreeg wel al enkele keren de vraag om terug iets in het voetbal te doen. Maar ik heb twee dochters, was vroeger vaak in het weekend weg en probeer nu meer thuis te zijn. Voorlopig doe ik dus niets meer in het voetbal, maar zeg nooit nooit. Op dit moment is de ambitie er niet helemaal. Ik merk wel dat als ik op het voetbal ben ik het – de sfeer met de mannen enzovoort – ergens mis. Misschien keer ik ooit wel terug, maar voorlopig niet.”

“Of ik nog een boodschap heb voor de fans? Ik zou hen vooral oprecht willen bedanken voor de jarenlange steun. Ze zitten voor altijd in mijn hart. De sfeer is altijd schitterend dankzij de positieve supporters. Ze zijn ondertussen al met veel meer en moeten vooral zo voortdoen. Ze zijn eigenlijk het hart van de club en doen dat super goed”, besluit Lenaerts.